7. I never meant to hurt you

Śnieżyca na zewnątrz powodowała ogólny zastój, ale rekrutki i tak musiały zwlec się z łóżek o siódmej rano, żeby zaraz po śniadaniu stawić się na treningu w siłowni.
To było jedno z wielu tego typu pomieszczeń, a każde wyglądało tak samo. Szare ściany, kilka dużych luster, lodówka z chłodnymi napojami i cała masa różnego sprzętu do ćwiczeń. Lucy z całego serca nie cierpiała podnoszenia ciężarów, szczególnie wtedy, gdy rozbawiona jej żałosnymi próbami trenerka, dociskała sztangę, nadając jej jeszcze większy ciężar.
- Nigdy nie zakładaj, że zastaniesz na miejscu akcji dokładnie to, czego się spodziewasz. Prawda może się okazać znacznie trudniejsza, a ty, moja droga, musisz być gotowa na dosłownie wszystko – powiedziała, kiedy po raz kolejny na kilka sekund położyła dłonie na stalowym gryfie.
Później odeszła, by skontrolować pracę Nory. Przypatrywała się jej bardziej podejrzliwie, niż przez ostatni tydzień. Robin także to odnotowała. Zerkała na trenerkę, skacząc na skakance i raz po raz wymieniała spojrzenia z Lucy.

Nora była zbyt zajęta. Bez przerwy czuła na sobie jej wzrok, więc ćwiczyła ciężej i nie rozpraszała się nawet na chwilę. Umierała ze zmęczenia, ale była zbyt uparta, by zatrzymać się na moment i odsapnąć. Zamierzała przebiec te trzy kilometry, choćby zaraz miał się skończyć świat.
Po treningu wychodziła jako ostatnia, a kiedy przekraczała już próg, usłyszała swoje imię. Odwróciła się i po raz kolejny tego dnia zobaczyła oceniające spojrzenie Heilari.
- Tak? Co znowu źle zrobiłam? - zapytała zirytowana, szybkim gestem ściągając ręcznik z ramienia, jakby zamierzała nim komuś przywalić.
- Panuj nad złością – odpowiedziała trenerka z trudnym do odczytania wyrazem twarzy. Na chwilę opuściła wzrok i niespiesznie postąpiła kilka kroków, zbliżając się do rekrutki z dłońmi splecionymi za plecami. Później znowu popatrzyła na nią, ale tym razem uśmiechała się. Był to jednak uśmiech pełen jadu i Nora domyśliła, że jest na zawsze skazana na brak akceptacji z jej strony.
- Wyglądasz jak moja matka – prychnęła, chcąc jak najszybciej opuścić siłownię i dołączyć do koleżanek. - Jeśli coś do mnie masz, to mi to powiedz.
- Właściwie chciałabym żebyś to ty mi powiedziała – odpowiedziała niemal wesołym tonem.
Nora ściągnęła brwi, nie rozumiejąc o co jej chodzi.
- Lepiej wyjaśnij mi wszystko sama, bo kiedy zacznę szukać… pewnie nie będzie już dla ciebie ratunku.
- O czym ty mówisz? - Dziewczyna przyjrzała się jej z grymasem. -  Nie będzie dla mnie ratunku? Od kiedy tu jestem robię co mi każesz! Chodzę na te durne zajęcia, uczestniczę w każdym treningu, rozmawiam z tą całą Cassie i nawet śpię w regularnych porach! Czego jeszcze ode mnie oczekujesz, co? Ty też jesteś zawiedziona? Rozczarowana mną? T-to wiesz co?! Ustaw się w kolejce, bo nie jesteś jedyna! - warknęła roztrzęsiona i uciekła biegiem, zanim Heilari zdołała wymówić cokolwiek przez rozchylone z zaskoczenia usta.
Albo dobrze udawała, albo naprawdę nie była taka winna, za jaką została wzięta. Mimo wszystko, zupełnie na wszelki wypadek, Heili zdecydowała się pogrzebać w starych aktach.

Tymczasem Robin popędziła prosto do swojego pokoju, aby wziąć prysznic. Cała lepiła się od potu, ale była z siebie zadowolona. Miała dobrą kondycję i większość ćwiczeń nie sprawiała jej już kłopotu. Właściwie czuła, że może więcej. Znalazła tutaj doskonałe możliwości do samorozwoju i zamierzała je dobrze wykorzystać.
Owinięta w ręcznik wyszła z łazienki, by zabrać z szafy jakieś czyste ciuchy.
Podskoczyła ze strachu, kiedy zorientowała się, że w jej pokoju przebywa Avery i mierzy ją pełnym pożądania wzrokiem.
- PRZESTAŃ TUTAJ WCHODZIĆ! - krzyknęła zła jak osa i złapała najbliżej leżącą poduszkę by zdzielić go po głowie. - Wynocha!
- Hej, hej, hej! Kwiatuszku, spokojnie! - Zasłonił się rękami, ale i tak otrzymał kolejny cios. - Przyszedłem przeprosić!
Na jego twarzy faktycznie wymalował się pewien smutek, a oczy zdradzały poczucie winy. Robin mocniej opatuliła się ręcznikiem i przyjrzała mu się niepewnie. Uznał to za pozwolenie do rozwinięcia swojej wypowiedzi.
- Heilari kazała mi to zrobić, musiałem…
- Słyszałam, że to twoja matka – przerwała mu srogim głosem.
- Tia, ale to nie miało tu większego znaczenia. Chodzi o to, że SO dobrze wie, jaki prowadzę biznes na boku… Jeśli kiedyś im odmówię, stracę wszystko. Wszystko. Rozumiesz? Powinienem teraz odsiadywać wyrok, ale jestem tutaj i mogę podziwiać… ciebie… w ręczniku… Cholera, to mi się ostatnio śniło! Chcesz wiedzieć jakie było zakończenie? - zapytał z zadziornym uśmieszkiem, ale oberwał po raz trzeci. Westchnął. - Wiem, że cię oszukałem, ale nie miałem wyjścia. Poza tym to był tylko test, nie ważne co byś zrobiła i tak nie poniosłabyś kary. Chcieli tylko sprawdzić czy działacie zespołowo, jaki jest wasz tok myślenia i te pe, i te de… Naprawdę przepraszam…  Wybaczysz mi kiedyś, Robin?… - spojrzał na nią oczami szczeniaczka  spod lekko postawionej na żel grzywki. Pewnie nawet dałaby się przekonać, gdyby nie przypomniała sobie wyrazu twarzy Lucy tamtego dnia.
- To nie mnie powinieneś przepraszać – powiedziała ostro. - Oddałam kartę Lucy Goodman.  Potrzebowała jej i to bardziej niż czegokolwiek – wyjaśniła smutnym tonem, a później znowu zaczęła się złościć. - Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę z tego, co ona przeżywa! Wtedy dostała szansę żeby się stąd wyrwać, zobaczyć się z synkiem. Znowu miała nadzieję! A ty wszystko spieprzyłeś, Avery, odebrałeś jej to. A teraz wypad!
Chłopak przez chwilę gapił się na nią w pewnego rodzaju oniemieniu. Nie sądził, że to się tak skończy, ale z drugiej strony – za wiele o tym nie myślał. Miał zadanie, więc je wykonał. Nie zastanawiam się nad konsekwencjami, a zamiast tego pilnował tylko swojego nosa.
Bez słowa wstał i wyszedł.
Idąc korytarzem czuł się podle. Ciężko oddychając, pokonywał kolejne metry ze wzrokiem wbitym w podłogę. Mój je ostrzec, powiedzieć cokolwiek, albo pomóc… Mógł postawić się matce, przecież jakoś by go wybroniła. Ale nie, on musiał najpierw myśleć o sobie.
Z wściekłością uderzył w ścianę windy, gdy jechał rozmówić się z Heilari. Wezwała go godzinę wcześniej, więc na pewno będzie miała dla niego czas. A on będzie miał szansę by wszystko naprawić.

To piętro składało się z dziesiątek niedużych i kilku większych gabinetów. Nie zaprzątano sobie głowy dekoracjami. Białe ściany, posadzka w kolorze beżowym i identyczne drzwi do każdego pomieszczenia, oznaczonego odpowiednią plakietką z nazwiskiem właściciela i jego funkcją. Lub samym nazwiskiem, jak w przypadku Melanie Hover.
Avery wszedł tam bez pukania, czym specjalnie nie zaskoczył swojej biologicznej matki. Kobieta siedziała przy dużym biurku, zawalonym stertą akt i uważnie wpatrywała się monitor swojego laptopa.
W sporym pomieszczeniu znajdowała się jeszcze kanapa, na którą niedbale rzucono koc, a pod nią leżały poduszki, z boku stało kilka regałów z mnóstwem szuflad i szafeczek, a nad tymi mniejszymi wisiało podłużne lustro. Oczywiście nie mogło zabraknąć okna, które tak jak w każdym miejscu w tym budynku było ogromne.
Avery usiadł na krześle naprzeciwko Heilari. Nie musiała nawet na niego patrzeć, żeby wyczuć jego negatywne nastawienie.
- Potrzebuję informacji – powiedziała, nie racząc go spojrzeniem.
- Skończyłem z tym – oświadczył wrogim tonem z charakterystycznym pomrukiem.
Posłała mu badawcze spojrzenie, ale trwało to zaledwie chwilę. Później westchnęła i wygodnie poprawiła się w fotelu, składając ręce na kolanach.
- Co jest? - zapytała dużo łagodniej. Niektórzy mogliby się tam nawet dopatrzyć troski.
- Zawaliłem to, jasne? Nie powinienem się wtedy zgadzać i teraz to wiem.
- Wkurzyła się? - przechyliła głowę, zerkając na niego z politowaniem.
- Domyślam się, że wszystkie trzy mają ochotę mnie zabić, ale nie jestem pewien.
- Może jednak masz jakieś moce. Coś w stylu… zniechęcanie do siebie ludzi, nawet tych, którzy właściwie cię nie znają. To już więcej niż talent – powiedziała rozbawiona.
- Mogę to naprawić… - zaczął ostrożnie.
- Doprawdy?
- Tak… Musimy sprowadzić u tego dzieciaka – dodał z większą pewnością siebie.
W towarzystwie tej kobiety nigdy nie potrafił być stanowczy od początku do końca rozmowy. Próbował, ale prędzej czy później jej przenikliwe spojrzenie fioletowych tęczówek powodowało u niego coś w rodzaju strachu i poczucia maleńkości. Mogła mu zrobić wszystko, a fakt, że była z nim spokrewniona, zdawał się nie mieć znaczenia, kiedy nie była zadowolona z jego działań. Nie potrafił oszacować co myślała w tej chwili.
Powoli nabrała w płuca powietrze i oparła się łokciami o kant biurka.
- „Musimy”? - Uniosła brew. Bawiło ją to.
- To ty mnie wciągnęłaś w to gówno. Mnie i Norę, i Robin, i tę blondynę.
-  Hmm, o wilku mowa. Nora. Elinore Hunt. Potrzebuję o niej więcej informacji, a ty znasz ją chyba najlepiej.
Nie podobało mu się jej spojrzenie.
- Czego chcesz? - wycedził przez zęby.
- Dwa ostatnie lata jej życia są zagadką. Pewnego dnia opuściła dom z walizką i czort jeden wie, gdzie się podziewała i co robiła. Muszę to wiedzieć.
- Zawrzyjmy układ – Avery odezwał się po chwili ciszy, kiedy to oboje mierzyli się wzrokiem. - Sprowadzisz tutaj dzieciaka, a ja powiem ci wszystko co wiem.
Heilari uśmiechnęła się pod nosem. I wcale nie miała na myśli tej słabej oferty, a bardziej chodziło o jego postawę. Zaczynała dostrzegać podobieństwa między nim, a sobą. Zdarzały się chwile, gdy chciała po prostu wziąć go w ramiona i przytulić, jakby nigdy tak naprawdę się nie rozstali. Jednak to była tylko głupia myśl i Heilari szybko skarciła się na za nią uszczypnięciem. Straciła tę szansę wiele lat temu.
- Jeszcze dzisiaj Lucy zobaczy się z synem – powiedziała, odwracając wzrok. - Przyjdź wieczorem i sam sprawdź. Lepiej żebyś miał wtedy czas na małe sprawozdanie z życia panny Hunt, jasne?
- Tak jest. - Zasalutował jej, zadowolony z siebie, po czym zerwał się z miejsca i wyszedł. Musiał się przecież pochwalić Robin.
Tymczasem Heili kręciła głową i wzdychała, zastanawiając się jakim cudem uda się jej przekonać Olimp, jak nazywany był zarząd, do sprowadzenia tu małego chłopca.
Z domysłów wyrwał ją dzwonek telefonu, a gdy spojrzała na wyświetlacz, zobaczyła nazwę dzwoniącego: „trojaczki”.
- Co się stało? - zapytała, odbierając. One nigdy nie kontaktowały się z kimś bez wyraźnej przyczyny.
- Musisz do nas koniecznie przyjść – usłyszała lekko zachrypnięty, kobiecy głos.
- To pilne?
- Weź ze sobą swój komputer i nie zadawaj pytań.
Chciała odpowiedzieć, ale nie zdążyła. Z zaskoczeniem i grymasem wymalowanym na twarzy popatrzyła na wyświetlacz. Jak śmiały się rozłączyć? Jednak to nie był czas na fochy. Wzięła laptop pod pachę i ruszyła w kierunku windy.

*

Całusy dla Psychopatki, Carrie, mojej siostrzyczki i Rosee!

Dziękuję za to, że jesteście i czytacie, kocham Was! :)

Polecam zajrzeć do zakładki "linki", gdzie znajdują się blogi dziewczyn.

Drodzy czytelnicy, mam tu taką małą ankietę, będzie mi bardzo miło, jeśli zechcecie poświęcić na to chwilę czasu. :)